مسأله٣٢٨  ـ هرگاه در قراءت نمازگزار غلطى باشد، چنانچه متمكّن از تصحيح آن نباشد، بدون اشكال آنچه از قراءت بلد است براى او كافى است.
وچنانچه متمكّن از تصحيح آن باشد، واجب است قراءت خود را تصحيح نمايد، ومى تواند اكتفا كند به اين كه هنگام به جا آوردن نماز، قراءت صحيح را به تلقين شخصى كه بلد است انجام دهد.
واگر هيچ يك از اين دو را نتواند تا زمانى كه وقت براى تصحيح تنگ شود، بايد نماز را با همان قراءت غلط بخواند، وبنابر احتياط واجب آن را به جماعت هم به جا آورد ونايب هم براى آن بگيرد.
مسأله٣٢٩  ـ هرگاه نداند كه قراءتش صحيح نيست ودر نادانى خود معذور باشد، نمازش صحيح است، حتى اگر بعد از نماز ويا در اثناى آن بعد از گذشتن محلّ تدارك قراءت ـ مثل اين كه بعد از داخل شدن در ركوع ـ متوجّه شود كه قراءتش صحيح نيست.
واگر در نادانى خود معذور نباشد، چنانچه در مكّه باشد بايد بعد از تصحيح قراءت، نمازش را اعاده نمايد، وچنانچه خارج از مكّه باشد، حكم كسى را دارد كه نماز طواف را فراموش نموده است كه در مسأله (326) گذشت.