مسأله٢٠٤  ـ در كشتن شتر مرغ يك شتر، ودر كشتن گاو وحشى يك گاو، ودر كشتن خر وحشى يك شتر يا گاو، كفّاره است، ولى احتياط مستحب در كشتن خر وحشى اين است كه گاو كفّاره داده شود.
ودر كشتن آهو وخرگوش ـ وبنا بر احتياط واجب ـ در كشتن روباه، يك گوسفند كفّاره است.
مسأله٢٠٥  ـ كسى كه شكارى كرد، چنانچه كفّاره آن يك شتر باشد ونتواند تهيه كند، اگر چه به علت نداشتن قيمت آن باشد، بايد شصت مسكين را اطعام كند، وبه هر مسكينى يك مدّ (حدود ٧٥٠ گرم) بدهد، وچنانچه اين را هم نتواند بايد هيجده روز روزه بگيرد.
وچنانچه كفّاره حيوانى كه شكار كرده يك گاو باشد ونتواند آن را تهيه كند، بايد سى مسكين را اطعام كند، واگر نتواند بايد نُه روز روزه بگيرد.
واگر كفّاره آن يك گوسفند باشد ونتواند آن را تهيه كند، بايد ده مسكين را اطعام كند، واگر نتواند بايد سه روز روزه بگيرد.
مسأله٢٠٦  ـ اگر محرم كبوترى را در خارج حرم بكشد، بايد يك گوسفند كفّاره بدهد، وكفّاره كشتن جوجه آن در خارج حرم، بنابر مشهور بين فقها (اعلى اللّه مقامهم) يك برّه است، واگر چه براى تخيير بين برّه وبچّه بز نر وجهى هست، ولى احتياط واجب دادن برّه است، وكفّاره شكستن تخم كبوتر در خارج حرم ـ بنا بر احتياط واجب ـ يك درهم است.
واگر غير محرم كبوترى را در حرم بكشد يك درهم، واگر جوجه آن را بكشد نصف درهم، واگر تخم آن را بشكند ربع درهم بايد كفّاره بدهد.
واگر محرم كبوترى را در حرم بكشد بايد جمع كند بين كفّاره كشتن محرم در خارج حرم وكفّاره كشتن غير محرم در حرم، وهمچنين است حكم ـ لزوم جمع بين دو كفّاره ذكر شده ـ در كشتن محرم جوجه را در حرم ودر شكستن او تخم كبوتر را در حرم، وتخمى كه جوجه در آن به حركت در آمده حكم جوجه را دارد.
مسأله٢٠٧  ـ كفّاره كشتن پرنده سنگخواره (اسفرود) وكبك ودرّاج ومانند اينها، برّه اى است كه از شير گرفته شده وعلفخوار شده باشد.
وبراى كشتن گنجشك وچكاوك وسنگانه ـ بنا بر احتياط واجب ـ يك مدّ از طعام ـ يعنى تقريباً ٧٥٠ گرم از گندم يا جو يا برنج ومانند اينها ـ ويك برّه از شير گرفته شده كفّاره داده شود.
ودر كشتن يك ملخ يك دانه خرما، ودر كشتن مقدار زيادى از آن يك گوسفند كفّاره است، ودر كشتن كمتر از مقدار زياد، يك كف از طعام كفّاره است.
مسأله٢٠٨  ـ در كشتن موش صحرايى وخار پشت وسوسمار وآنچه مانند اينها است، يك بچه نرينه بز كفّاره است، ودر كشتن نوعى مارمولك (عظايه) يك كف از طعام كفّاره است.
مسأله٢٠٩  ـ در كشتن عمدى زنبور، مقدارى طعام كفّاره است، واگر كشتن خَطَئى يا براى دفع اذيتش باشد، كفّاره ندارد.
مسأله٢١٠  ـ هر گاه در جاده اى كه محرم از آن عبور مى كند ملخ باشد، بايد از آن جاده منحرف شود كه آنها را نكشد، ولى اگر نتواند منحرف شود كشتن آنها مانعى ندارد.
مسأله٢١١  ـ اگر جماعتى در كشتن يك شكار شركت كنند، بر هر كدام از آنان كفّاره مستقلّى است.