گذشت ـ احرام مى بندد، واگر راهش از آنها نگذرد ـ مثل حجّاجى كه ابتدا وارد جدّه مى شوند، كه از مواقيت نيست، ودر نتيجه احرام از آن جا كفايت نمى كند، حتى اگر جدّه محاذى يكى از ميقاتها باشد، با اين كه محاذى بودن آن با ميقاتها ثابت نيست ـ بايد در صورت امكان به يكى از ميقاتها برود ودر آن جا احرام ببندد، ويا اين كه نذر كند كه از بلد خود ويا از بين راه، قبل از رسيدن به جدّه ـ به مقدارى كه بداند قبل از ميقات است ـ احرام ببندد، كه در اين صورت از محلّ نذر احرام مى بندد.
واگر رفتن به يكى از ميقاتها برايش ممكن نشد وبه نذر احرام قبل از ميقات ـ از روى جهل يا فراموشى ومانند اين دو از عذرهاى ديگر ـ احرام نبست، بايد نذر كند كه در جدّه احرام ببندد، وبر طبق نذر عمل نموده وسپس در آخرين نقطه خارج حرم احرام بستن را تجديد نمايد.
مسأله١٧١  ـ در مسائل گذشته بيان شد كه احرام حجّ تمتّع بايد از مكّه بسته شود، بنابراين اگر از غير آن جا ـ با علم واز روى عمد ـ احرام ببندد صحيح نخواهد بود، اگر چه پس از بستن احرام وارد مكّه شود، بلكه بايد ـ در صورت امكان ـ در مكّه احرام ببندد، وگرنه حجّش باطل خواهد بود.
مسأله١٧٢  ـ اگر كسى كه مى خواهد حجّ تمتّع به جا آورد، بستن احرام از مكّه را فراموش كند، بايد ـ در صورت امكان ـ به آن جا برگردد واحرام ببندد، ودر صورت عدم امكان، از جاى خود اگرچه عرفات باشد، محرم شود، وحجّش صحيح خواهد بود. وهمچنين است حكم كسى كه از روى ندانستن حكم مسأله از مكّه محرم نشده است.
مسأله١٧٣  ـ اگر احرام حجّ را فراموش كند وتا پايان اعمال يادش نيايد حجّش صحيح است، وهمچنين است اگر از روى ندانستن باشد.