(مسأله 45): اگر شخص در بعضى از مسائل تقليد كرد و در بعضى ديگر تقليد نكرد و چند سال عبادت نمود، حال كه متوجه شده و نمى داند نماز و عبادت گذشته‌اش به چه صورت بوده، نماز و عبادت گذشته‌اش صحيح است (1) مگر آنچه بفهمد كه مخالف رأى مجتهدش شده است، كه بايد آن را اعاده يا قضا كند.
(مسأله 46): هرگاه شخص قول مجتهدش را از عادلى شنيد و عمل كرد - مثل آنكه زمين گلى مطهر كف پاى نجس است - و بعد خلافش ظاهر شد (2) اگر وقت باقى است، نمازش را اعاده كند و اگر وقت گذشته اشكالى ندارد (3).
(مسأله 47): مدعى مىتواند مدعى عليه را نزد هر مجتهدى ببرد مگر اينكه مجتهد اعلمى در دسترس باشد، كه در اين صورت رجوع به اعلم متعين است.
(مسأله 48): اگر شخص احتياط مطلق را ترك كند ذمه‌اش برى نيست، چرا كه عامى بايد يا تقليد كند يا به احتياط (4) عمل كند چنان كه مجتهد نيز يا بايد به اجتهاد عمل كند يا به احتياط.
(مسأله 49): هرگاه مجتهدى بى بينه و به علم خود حكم كرد مجتهد ديگر نمى تواند آن حكم را نقض كند.
(مسأله 50): هرگاه تمييز چند مجتهد در اعلميت امكان نداشته