احوط اعاده آن نماز است.
(مسأله 1196): هرگاه مأموم سهوا پيش از امام سلام واجب نماز را داد و بعد فهميد كه تشهد را هم از امام جلو افتاده، احوط آن است كه تشهد را از سر بگيرد (1) و سلام بدهد و بعد از امام دو سجده سهو به قصد قربت بجا آورد و اگر آنها را ترك كند به نمازش اشكالى وارد نمى شود.
(مسأله 1197): هرگاه مأموم در قنوت قصد فرادى كرد احتياطا حمد و سوره را خودش به قصد قربت نه به قصد جزئيت، بخواند (2).
(مسأله 1198): زمانى كه امام جماعت در توحيد (كفوا أحد) مى گويد مستحب نيست كه مأموم (كذلك الله ربي) بگويد و اگر هم گمان مى كرد كه گفتنش مستحب است و گفت، اشكالى ندارد.
(مسأله 1199): اگر مأموم در بين تشهد فهميد كه از امام جلو افتاده، هرگاه در بين كلمه است بايد آن كلمه را قربة الى الله تمام كند و احتياطا (3) آنچه را كه جلو افتاده است از سر بگيرد.
(مسأله 1200): هرگاه مأموم افراد پيش روى خود و يا پهلوى خود را مهياى تكبير يا در تكبير مستحبى ديد و تكبير گفت، و بعد ايشان از آن حالت بيرون رفتند، در اين صورت بايد يا عدول به نماز مستحبى نمايد و نماز را قطع كند و دوباره تكبير بگويد البته اگر نماز قضاى يقينى نداشته باشد (4)، و يا همان