و روى آن باز است، چنانچه نتواند آن را مسح كند بايد تيمم نمايد و وضوء از او ساقط است.
مسأله 336 - اگر روى دمل يا زخم يا شكستگى بسته باشد، چنانچه باز كردن آن ممكن است و آب هم براى آن ضرر ندارد، بايد باز كند و وضوء بگيرد، چه زخم و مانند آن در صورت و دستها باشد يا جلوى سر و روى پاها.
مسأله 337 - اگر زخم يا دمل يا شكستگى در صورت يا دستها باشد و روى آن بسته باشد و بشود روى آن را باز كرد، چنانچه ريختن آب روى آن ضرر دارد و جبيره پاك باشد بايد دست تر روى جبيره بكشد.
مسأله 338 - اگر نمى شود روى زخم را باز كرد ولى زخم و چيزى كه روى آن گذاشته پاك است بايد مسح روى جبيره بنمايد هر چند رسانيدن آب به زخم ممكن باشد و ضرر هم نداشته باشد، و اگر زخم يا چيزى كه روى آن گذاشته نجس است، چنانچه آب كشيدن آن و رساندن آب به روى زخم ممكن باشد، بايد آن را آب بكشد و موقع وضوء آب را به زخم برساند، و در صورتى كه آب براى زخم ضرر دارد، يا آنكه رساندن آب به روى زخم ممكن نيست و يا زخم نجس است و نمى شود آن را آب كشيد، بايد اطراف زخم را بشويد و اگر جبيره پاك است، روى آن را مسح كند و اگر جبيره نجس است، يا نمى شود روى آن را دست تر كشيد، مثلا دوايى است كه به دست مىچسبد اطراف آن را بشويد به ترتيبى كه گذشت.
مسأله 339 - اگر جبيره تمام صورت يا تمام يكى از دستها يا تمام هر دو دست را گرفته باشد، بايد وضوى جبيره اى بگيرد.
مسأله 340 - اگر جبيره تمام اعضاء وضوء را گرفته باشد، بايد وضوى جبيره اى بگيرد، و احتياط واجب آن است كه تيمم هم بنمايد.
مسأله 341 - كسى كه در كف و انگشتها جبيره دارد و در موقع وضوء دست تر روى آن كشيده است، بايد سر و پاها را با همان رطوبت مسح كند.
مسأله 342 - اگر جبيره تمام پهناى روى پا را گرفته باشد ولى مقدارى از طرف