(مسأله 608): با امكان حصول علم (1) نبايد بر امارات اعتماد كنند.
(مسأله 609): هرگاه حصول علم و امارات شرعيه با نهايت كوشش و تلاش ممكن نباشد بايد عمل به مظنه نمايد اگر چه به قول كافرى هم حاصل شود و در صورتى كه دو عادل خبر به جهت قبله دهند و اجتهاد او خلاف خبر آنها باشد، وجوب خواندن دو نماز خالى از قوت نيست.
(مسأله 610): در كشورهاى اسلامى در قبله آنها در خواندن نماز بر قبور و محرابهايشان مى توان اعتماد نمود مادامى كه آگاهى از عدم صحت بناى قبله ايشان نداشته باشد.
(مسأله 611): هرگاه شخصى به آن جهت كه مأمور به نماز خواندن آن جهت بود به اعتبار مظنه يا تنگى وقت، نماز خواند و بعد از اتمام نماز خطاى آن معلوم شد، اگر نمازش ما بين يمين و يسار واقع شده باشد صحيح است، و در صورتى كه در بين نماز به اشتباه خود پى ببرد در حالت سكوت بايد به سمت قبله بگردد و نمازش را تمام كند و همچنين است حكم ناسى (فراموش كننده) و جاهل به حكم كه قاصر باشد، اما اگر مقصر باشد احوط بلكه اقوى لزوم اعاده است (2).
(مسأله 612): اگر شخصى جهت قبله را به مظنه خود پيدا نمود و نماز خواند و بعد معلوم شد كه در بين مشرق و مغرب بوده اگر در تحصيل علم به جهت قبله تقصير نكرده باشد نمازش صحيح است.
(مسأله 613): هرگاه شخص عمدا اخلال به استقبال قبله كرد واجب