مانند دلالى و حمالى كه عينش يا عوضش باقى نمىماند جزء مخارج كسب است كه اگر به خود آن خرجها خمس تعلق نگرفته از فائده كسب مىتوان جاى آن گذاشت و آن مقدار را جزء فائده محسوب نكرد.
مسأله 1784 - آنچه از منافع كسب در بين سال به مصرف خوراك و پوشاك و اثاثيه و خريد منزل و عروسى و جهيزيه دختر اگر در وقتى تهيه شود كه معمولا به تهيه آن حاجت است و زيارت و مانند اينها مىرساند در صورتى كه از شأن او زياد نباشد و زياده روى هم نكرده باشد، خمس ندارد.
مسأله 1785 - مالى را كه انسان به مصرف نذر و كفاره مىرساند، جزء مخارج ساليانه است. و نيز مالى را كه به كسى مىبخشد يا جايزه مىدهد در صورتى كه از شأن او زياد نباشد از مخارج ساليانه حساب مىشود.
مسأله 1786 - اگر انسان در شهرى باشد كه معمولا هر سال مقدارى از جهيزيه دختر را تهيه مىكنند، و تهيه آن مورد حاجت باشد چنانچه در بين سال از منافع آن سال جهيزيه بخرد، خمس آن را نبايد بدهد و اگر از منافع آن سال در سال بعد جهيزيه تهيه نمايد بايد خمس آن را بدهد.
مسأله 1787 - مالى را كه خرج سفر حج و زيارتهاى ديگر مىكند، از مخارج سالى حساب مىشود كه در آن سال شروع به مسافرت كرده، اگر چه سفر او تا مقدارى از سال بعد طول بكشد.
مسأله 1788 - كسى كه از كسب و تجارت فايده‌اى برده اگر مال ديگرى هم دارد كه خمس آن واجب نيست، مىتواند مخارج سال خود را فقط از فايده كسب حساب كند.
مسأله 1789 - اگر آذوقه‌اى كه براى مصرف سالش خريده در آخر سال زياد بيايد، بايد خمس آن را بدهد. و چنانچه بخواهد قيمت آن را بدهد، در صورتى كه قيمتش از وقتى كه خريده زياد شده باشد، بايد قيمت آخر سال را حساب كند.