مسأله 1712 - اگر بواسطه مرضى روزه رمضان را نگيرد و مرض او تا رمضان سال بعد طول بكشد، قضاى روزه‌هائى را كه نگرفته بر او واجب نيست و بايد براى هر روز يك مد كه تقريبا ده سير است طعام يعنى:
گندم يا جو و مانند اينها - به فقير بدهد، ولى اگر بواسطه عذر ديگرى مثلا براى مسافرت روزه نگرفته باشد و عذر او تا رمضان بعد باقى بماند، روزه‌هائى را كه نگرفته بايد قضا كند و احتياط واجب آنست كه براى هر روز يك مد طعام هم به فقير بدهد.
مسأله 1713 - اگر بواسطه مرضى روزه رمضان را نگيرد و بعد از رمضان مرض او بر طرف شود ولى عذر ديگرى پيدا كند كه نتواند تا رمضان بعد قضاى روزه را بگيرد. بايد روزه‌هائى را كه نگرفته قضا نمايد و نيز اگر در ماه رمضان غير مرض عذر ديگرى داشته باشد و بعد از رمضان آن عذر بر طرف شود و تا رمضان سال بعد بواسطه مرض نتواند روزه بگيرد روزه‌هائى را كه نگرفته بايد قضا كند. و بنابر احتياط مستحب كفاره نيز بدهد.
مسأله 1714 - اگر در ماه رمضان بواسطه عذرى روزه نگيرد و بعد از رمضان عذر او بر طرف شود و تا رمضان آينده عمدا قضاى روزه را نگيرد، بايد روزه را قضا كند و براى هر روز يك مد گندم يا جو و مانند اينها هم به فقير بدهد.
مسأله 1715 - اگر در قضاى روزه كوتاهى كند تا وقت تنگ شود و در تنگى وقت عذرى پيدا كند كه پيش از ماه مبارك نتواند قضا نمايد، بايد قضا را بعد بگيرد و براى هر روز يك مد گندم يا جو و مانند اينها به فقير بدهد، هر چند موقعى كه عذر دارد، تصميم داشته باشد كه بعد از بر طرف شدن عذر روزه‌هاى خود را قضا كند.
مسأله 1716 - اگر مرض انسان چند سال طول بكشد، بعد از آن كه