چيزى به حلق نرسد و همچنين بوئيدن رياحين خصوصا گل نرگس براى شخص روزه دار مكروه است و اما بوئيدن ساير گلها و استعمال بوى خوش و گلاب اشكالى ندارد و بلكه مستحب است.
(مسأله 1472): هرگاه مريضى روزه ماه رمضان را افطار كرد و مرضش تا ماه رمضان بعد ادامه پيدا كند بايد براى هر روز يك مد طعام كفاره بدهد و در اين صورت قضا از او ساقط است و ليكن احوط گرفتن روزه قضا است و اما عذرهاى ديگر مانند سفر چنين نيستند و بايد در آنها قضاى آن روز را بگيرند.
(مسأله 1474): اگر شخص مريض در بين مرضش بميرد در اين صورت قضاى روزه او بر عهده ولى نمى باشد و ليكن قضاى روزه‌هايى كه پدر و مادر (1) قدرت بر گرفتن آنها داشته (2) و نگرفته‌اند و پسر بزرگ حى ايشان عالم بر آن است بر وى واجب است همانند نماز آنها، و در صورتى كه وصيت كنند (3) و يا ديگرى تبرعا آنها را بگيرد از او ساقط مىشود.
مسأله (1475): هرگاه قضاى روزه بر ذمه شخصى باشد و او با وجود قدرت بر گرفتن آنها قصد گرفتن آنها را نداشته باشد و تا ماه رمضان بعد آنها را نگيرد اين شخص عاصى و گنهكار است و واجب است كه براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد و بعد قضاى آنها را نيز بگيرد و هر گاه چند سال چنين بگذرد قضاى همان سال اول كافى است.