مجمع الرسائل (فارسي) - الشيخ محمد حسن النجفي ( صاحب الجواهر ) - الصفحة ٣٣١
اگر آن عمل سهوا (1) واقع شود مبطل نماز نيست چنانچه فعل قليل يا سكوت قليل نيز مبطل نماز نيست.
(مسأله 1035): قطع نماز به جهت غيبت يا غنا يا حرامى ديگر با قدرت بر آن، جايز است (2) و به جهت ضرر كلى (3) مالى واجب است و به جهت ضرر جزئى جايز است.
(مسأله 1036): يكى ديگر از مبطلات نماز خوردن و آشاميدن است البته اگر منجر به فعل كثير شود و اگر نشود احوط ترك است و ليكن در بطلان نماز به سبب آن اشكال است.
(مسأله 1037): اگر مقدارى نبات يا امثال آن را در دهان بگذارند تا اينكه آب شود و فرو رود نماز باطل نمى شود (4).
(مسأله 1038): بطلان نماز در اثر خوردن در صورتى است كه از روى عمد باشد و خوردن از روى فراموشى مبطل نماز نيست چه به سر حد كثرت برسد و چه نرسد اما اگر به حدى برسد كه صورت نماز را از بين ببرد نماز باطل مىشود چه از روى عمد باشد و چه از روى سهو.
(مسأله 1039): سومين از مبطلات نماز تكلم كردن به صورت عمدى و يا به سبب نداشتن مسأله به دو حرف يا بيشتر چه به مهمل باشد و چه غير مهمل

(1) محمد باقر شيرازى: بلكه مطلقا.
(2) محمد باقر شيرازى: وجوب قطع براى موارد مذكوره خصوصا در حرامهاى شديد و مؤكد و مخصوصا در صورتى كه موضوع آنها با تمام نمودن نماز از بين برود خالى از قوت نيست.
(3) ميرزاى شيرازى: يعنى ضررى كه تحمل آن جايز نباشد.
(4) محمد باقر شيرازى: احوط ترك است.
(٣٣١)
الذهاب إلى صفحة: «« « ... 326 327 328 329 330 331 332 333 334 335 336 ... » »»
الفهرست