مجمع الرسائل (فارسي) - الشيخ محمد حسن النجفي ( صاحب الجواهر ) - الصفحة ٢٧٩
بوريا (حصير) سجده كند با ايمن بودن از ضرر، بايد بر آن سجده كند و همچنين است در مورد وضوى بى تقيه گرفتن (1) اگر در خفا باشد.
(مسأله 883): در سجده هرگاه قسمتى از كف دست اگر چه قسمتى از انگشتان دست به زمين برسد كفايت مىكند (2) و احوط گذاشتن تمام كف دست است.
(مسأله 884): هرگاه شخص قبل از رسيدن پيشانى به مهر، بخاطرش بيايد كه ركوع را بجا نياورده است بايد برخيزد وراست بايستد و به ركوع برود و پس از اتمام نماز بايد احتياطا (3) نماز را اعاده كند.
(مسأله 885): اگر شخص ذكر ركوع را در سجده گفت به خيال آنكه در ركوع است و بعد به خاطرش آمد كه در سجده است بايد ذكر سجده را بگويد و بعد از اتمام نماز دو سجده سهو را احتياطا بجا آورد و همچنين است در مورد ركوع اگر در آن ذكر سجده را اشتباها بگويد، ولى اگر بى اختيار بر زبانش جارى

(1) ميرزاى شيرازى - محمد باقر شيرازى: بعيد نيست كه رفتن از مكانى كه در آن سبب تقيه موجود است لازم نباشد و نيز در مورد تحصيل مكان خلوت هرگاه عبادت بر حسب عادت ممكن شود، اگر چه احوط است، يا آنكه عمل را بعد از رفتن از آن مكان اعاده نمايد ليكن در وضو اگر بتواند بايد مسح به صورتى بكشد كه نفهمند و در ظاهر بشويد و همچنين است در سجده كه بايد به صورتى بر آنچه كه سجده بر آن صحيح است سجده نمايد كه كسى نفهمد به صورت عدم التزام به بيرون رفتن از مكان مزبور، در صورت لزوم ترك آن محل.
محمد كاظم طباطبائى: ليكن اگر ترك تقيه موقوف باشد بر رفتن به مكانى ديگر واجب نيست بلكه مىتواند در همانجا عمل را تقيتا بجا آورد.
(2) ميرزاى شيرازى - محمد باقر شيرازى: احوط عدم اكتفا است.
(3) ميرزاى شيرازى: اين احتياط ترك نشود.
(٢٧٩)
الذهاب إلى صفحة: «« « ... 274 275 276 277 278 279 280 281 282 283 284 ... » »»
الفهرست