(مسأله 867): هرگاه شخص نتواند به سجده رود واجب است كه موضع سجده را به مقدارى كه خم شدن به آن مقدار ممكن باشد، بلند كند و بر آن سجده كند، و نيز واجب است كه اگر بتواند موضع سجده را - در صورت عدم قدرت بر خم شدن - بردارد، و اگر خم شدن براى او به هيچ مقدارى ممكن نباشد بايد با سر اشاره كند و اگر آن نيز ممكن نباشد، بايد با دو چشم اشاره كند و الى آخر، همانگونه در ركوع گذشت، و همچنين احوط در اشاره آن است كه اشاره در سجده چه به جشم باشد و چه به سر، از اشاره در ركوع بيشتر باشد.
(مسأله 868): اگر تنها گذاشتن بعضى از اعضاى سجده ممكن باشد، واجب است كه آن اعضا را در موضع سجده قرار دهد و اگر مردد است در گذاشتن پيشانى و غير پيشانى، بايد پيشانى را در موضع سجده بگذارد.
(مسأله 869): در حال اختيار، گذاشتن هفت عضو بر سجده گاه واجب است و آن هفت عضو عبارتند از: پيشانى و دو كف دست و دو سر زانو و دو انگشت بزرگ پاها، و در گذاشتن اعضاى مذكور در موضع سجده مقدار مسمى كفايت مىكند و قول بعضى در تعيين مقدار درهم در موضع پيشانى و مجموع كفين ضعيف است و ليكن احوط است.
(مسأله 870): در انگشت ابهام پا، فرقى ميان ظاهر و باطن و اطراف آن نيست ولى احوط اكتفا نمودن به باطن (1) و اطراف (2) آن است.