است هرگاه شخص اقامه بگويد.
(مسأله 741): وقت نيت، اول نماز است و آن حاصل مىشود به اينكه در حين شروع به تكبيرة الاحرام با نيت باشد و از طرفى هم استمرار در نيت تا آخر نماز معتبر است.
(مسأله 742): نيت در تمام نمازهاى واجب، واجب است و براى نماز شرط است نه ركن، ليكن شرط وجودى است به اين معنى كه ترك آن نماز را باطل مىكند چه آن را عمدا ترك كند و چه فراموش كند و يا اينكه عالما آن را ترك نمايد ولى با غافل شدن از نيت در بين نماز، نماز باطل نمى شود.
(مسأله 743): هرگاه شخصى به قصد نماز معينى خواه نماز واجب و خواه مستحب (1) بايستد و در دلش بگذرد يا بر زبانش سهوا نيت نماز ديگرى جارى شود جون ملتفت اصل نماز بشود اشكالى ندارد و بايد نماز را ادامه دهد و اين نماز همان نماز اول است و در اين صورت نيازى به عدول نيز نمى باشد.
(مسأله 724): اگر مكلف ابتدا نيت نماز بكند و تكبير بگويد و بعد به خيال نماز ديگر تمام كند، همان نماز اول كه نيت آن را داشت حساب مىشود البته اگر از نظر عدد موافق نيت اول باشد.
(مسأله 725): هرگاه شخص علم به اصل نمازى را كه قصد كرده و مى خواند، داشته باشد و آن را به قصد قربت بجا آورد كفايت مىكند و لازم نيست كه اجزاى نماز را تفصيلا بداند و از همان ابتدا تصور كند بلكه تصور اجمالى كفايت مىكند.