خوانده باشد و چه نخوانده باشد.
(مسأله 353): بر كثير الشك چيزى از صور مختلف مذكور در مسأله قبل واجب نمى شود نه اصل وضو (1) و نه اعاده اجزاى آن و اما اگر يقين به طهارت داشته باشد و در وقوع حدث شكى نمايد و يا احتمال مرجوحى نسبت به حدوث آن و يا مظنه‌اى براى او حاصل شود، در هيچ يك از موارد اعتبارى بر سهو او نيست و وضو گرفتن بر او واجب نمى شود و اگر در بعضى از اجزاى وضو بعد از فراغ از آن جزء و داخل شدن در عمل ديگر و بلكه بعد از فراغ از وضو هر چند از محل وضو برنخاسته باشد، شك كند و داخل در فعل ديگر نشده باشد، چه نشستن او طول كشيده باشد (2) و چه طول نكشيده باشد، اعاده وضو بر او واجب نيست.
(مسأله 354): اگر مكلف بعد از وضو يا غسل رطوبت مشتبهى ببيند و از طرفى شك دارد كه استبراء از منى يا بول كرده يا نه، آن رطوبت مطلقا نجس است و ناقض وضو و غسل است.
(مسأله 355): هرگاه شخصى نمى دانست كه بايد مقدارى از باطن بينى را به جهت مقدمه بشويد و نمى داند كه در زمان گذشته شسته يا نه، وضو و عبادت او صحيح است.
(مسأله 356): اگر شخص بعد از وضو يا غسل مانعى در بدن خود