با حصول يقين به نجاست آن، و ليكن اخبار او به طهارت، حكم صاحب يد را دارد.
(مسأله 122): آب كرى كه متعفن به غير نجاست شده باشد، در اثر ملاقات با نجاست، نجس نمى شود (1) و پاك كننده نيز مى باشد.
(مسأله 123): اگر نمازگزار در بين نماز فهميد كه مسجد نجس است با قدرت بر تطهير آن و در وسعت وقت، بايد احتياطا نماز را قطع كند و آن را تطهير نمايد و اگر نماز را قطع نكند و آن را تمام كند بايد احتياطا (2) نمازش را اعاده نمايد و اما در صورت ضيق وقت اگر نماز را تمام كند اشكالى ندارد.
(مسأله 124): اگر مكلفى قرآنى را ببيند كه نجس شده، بايد آن را به صورتى كه صاحب آن مى بايست آن را تطهير مى كرد، تطهير كند البته اگر اذن از صاحب آن ممكن نشود، يا تطهير آن به سبب اذن گرفتن به تأخير افتد، و اما اگر صاحب آن اذن به تطهيرش ندهد (3) بر مكلف چيزى جز امر به معروف نيست.
(مسأله 125): اگر زمين مسجد نجس باشد و مكلف آن را بكند، ساختن (4) آن بر او لازم نيست.
(مسأله 126): اگر ميزبان در بين غذا بفهمد كه غذايش نجس شده،