باشد و يا عارضى (مانند جلال) و نيز حيوانى كه شير خوك را خورده باشد تا آنكه استخوانش از آن قوت گرفته باشد، و بهيمه (حيوان چهار پا) يا غير بهيمه كه موطوئه انسان شده باشد چه در قبل و چه در دبر.
(مسأله 91): منى حيوانى كه صاحب نفس سائله باشد هر چند حلال گوشت باشد، نجس است.
(مسأله 92): خون حيوانى كه صاحب نفس سائله باشد خواه مأكول اللحم باشد يا غير آن، كم باشد يا زياد، از رگ بيايد يا از غير رگ، نجس است، مگر خونى كه در ذبيحه مأكول اللحم (1) بعد از ريخته شدن خون متعارف باقى مى ماند، و همچنين خونى كه مشتبه به خون طاهر شود (2)، كه در هر دو مورد خون آنها طاهر است.
(مسأله 93): سگ و خوك صحرايى (3) و همچنين اجزاى هر يك از آنها، هر چند حيات در آنها حلول نكرده باشد مانند موى و ناخن، نجس است.
(مسأله 94): ميته حيوانى كه صاحب نفس سائله باشد به جز ميته آدمى - كه نجاست آن بعد از سرد شدن و پيش از غسل دادن است و بلكه پيش از سرد شدن و بعد از مردن نيز بنابر اقوى و احوط - نجس است و اجزاى جدا شده از صاحب نفس سائله نيز همين حكم را دارند، خواه از آن نفس در حال حيات