بگيرد و يا نماز مشخصى را بخواند و آن روز عذرى پيدا كرد كه نتوانست در آن روز نذر خود را بجا آورد، بايد احتياطا آن را قضا كند.
(مسأله 1446): هرگاه در شب اول ماه رمضان و يا در بين ماه رمضان شخص قصد روزه تمام ماه را بكند كافى است و احوط (1) تجديد نيت در هر شب مى باشد.
(مسأله 1447): هرگاه شخصى بطور مثال روزه غير معين خود را با ريا باطل كند و بخواهد كه قبل از زوال نيت خود را تجديد كند در اين صورت عمل او صحيح نبوده و روزه او نيز باطل است.
(مسأله 1448): هرگاه شخصى يوم الشك را (كه بيان آن گذشت) به نيت افطار تا قبل از زوال بگذارند، اگر مفطرى را بجا نياورده باشد و متوجه شد كه از ماه رمضان است بايد روزه بگيرد و اگر بعد از زوال فهميد كه از ماه رمضان است وجوبا بايد امساك كند و بعدا قضاى روزه را بگيرد.
(مسأله 1449): اگر شخصى عصيانا قصد افطار روزه روزى از ماه رمضان را داشته باشد و قبل از زوال هم مفطرى را انجام نداده باشد در اين صورت حتى اگر توبه هم بكند روزه‌اش بنا بر احتياط فاسد است و ليكن در بين روز اگر قصد كند كه ديگر روزه نباشد روزه‌اش باطل است اگر چه از روى اعتقاد به فساد روزه‌اش باشد.
(مسأله 1450): هرگاه شخص قصد كند كه در زمانى ديگر روزه خود را افطار كند، بطلان روزه او خالى از قوت نيست و احتياط آن است كه روزه خود