اگر به دليل داشتن عذرى و يا فراموشى روزه نگرفت احتياطا بايد قضاى آن را بگيرد.
(مسأله 1441): در اداى كفاره شصت مد، هر مد را بايد به يك فقير داد ولى در اداى كفاره قضاى روزه ماه رمضان كه شخص قضاى روزه را با وجود قدرت داشتن (1) تا ماه رمضان بعد نگرفته مى توان چند مد را به يك فقير داد.
(مسأله 1442): زن حائض در حالتى كه بايد احتياط كند در محل به مستحاضه و تروك حائض اگر روزهاش را افطار كند كفاره بر او لازم نيست.
(مسأله 1443): اگر بطور مثال كسى در شب جواهرى را فرو برده باشد و در روز خارج كردن آن لازم باشد، بايد در روزه - حتى زمانى كه روزه است - قى كرده و آن را خارج كند و در صورتى كه بتواند به شكلى كه صدق قى كردن نداشته باشد آن را بيرون آورد اشكالى نداشته و در غير از اين دو صورت بايد قضاى آن روز را بگيرد.
(مسأله 1444): هرگاه زنى نمى دانست كه جماع در صورت عدم انزال هم مفطر روزه است و ديگران به او بگويند كه مفطر نيست و اين زن جماع كند، قضاى آن روز بر او واجب است و احوط نيز دادن كفاره است (2)، ولى اگر به دليل اجبار شوهرش تن بن جماع دهد، كفاره او بر ذمه شوهرش مى باشد.
(مسأله 1445): اگر بطور مثال زنى نذر كند كه روز معينى را روزه