كفاره و قضا مىشود مطلقا چه مأكوليت (خوردنى بودن) آن معتاد باشد - مانند نان و آب - و چه غير معتاد باشد - مانند خاك و سنگريزه و فشرده درخت - و چه خوردن و آشاميدن آنها متعارف باشد و چه غير متعارف باشد هر چند كه مأكول و مشروب (خوردنى و آشاميدنى) متعارف باشد مانند فرو بردن غذايى كه در بين دندانها مى ماند، كه مبطل روزه است.
(مسأله 1389): اگر شخص غذاى بين دندانها را سهوا فرو ببرد روزهاش باطل نمى شود هر چند كه در مسواك كردن دندان مقصر باشد و ليكن احوط مسواك كردن دندان است، و نيز هرگاه مسواك نكرده باشد احوط قضا نمودن روزه است.
(مسأله 1390): فرو بردن آب در دهان هر چند كه طعمى هم مانند قندران (آدامس) يا مصطكى داشته باشد مبطل روزه نيست به شرطى كه جزئى از اجزاء آن در آب دهان نباشد، و در اين مورد فرقى نيست ميان آنكه فرو بردن آب دهان طبق عادت باشد و يا آب را در دهان جمع كند و بعد فرو برد و ليكن در طريق دوم اولى (1) ترك است، و همچنين است در فرو بردن نخامه (اخلاط سينه) و نخاعه (اخلاط سر) هر چند مبطل بودن آنها خلاف ظاهر است (2).
(مسأله 1391): اگر آب دهان يا نخامه و نخاعه را از دهان بيرون آورد و بعد فرو ببرد روزهاش باطل است و همچنين است در مورد آب دهان ديگرى.