در مسأله قبل اگر مرض عطش او در بين ماه رمضان همان سال و يا قبل از ماه رمضان سال آينده بهبودى يابد واجب است كه روزه خود را قضا كند و در صورت عدم حصول بهبودى، قضاى روزه بر او واجب نيست ليكن جايز است كه چنين شخصى در طول روز ماه رمضان به مقدار سيراب شدن آب بنوشد (1).
(مسأله 1368): كسى كه عطش زيادى داشته باشد به طورى كه در مسأله قبل بيان شد، در صورتى صدقه دادن بر او واجب مىشود كه اميدى به بهبودى مرض خود نداشته باشد (2).
(مسأله 1369): زن حامله‌اى كه زمان وضع حمل او نزديك باشد هرگاه از رسيدن ضرر به طفل خود و يا بر نفس خود و يا بر هر دو بترسد، چه ترس در اثر تشنگى باشد و چه در اثر گرسنگى، بايد روزه خود را افطار كند و زنى كه به طفل خود شير مىدهد در صورتى كه روزه گرفتن شير او را كم كند و يا ضررى به طفل او برساند (3) نيز همين حكم را داشته و بايد افطار كند و در اين صورت نيز فرقى ميان ترس از تشنگى و يا گرسنگى طفل و يا هر دو نيست.
(مسأله 1370): زن حامله و يا مرضعه‌اى (زنى كه طفل را شير مىدهد) كه مى بايست در فرض مسأله قبل روزه خود را افطار كند واجب است به ازاء هر روز روزه يك مد طعام صدقه بدهد و بعد از زوال عذر نيز روزه خود را قضا كند و در اين حكم ميان آنكه مرضعه مادر طفل باشد و يا مستأجره باشد