مجمع الرسائل (فارسي) - الشيخ محمد حسن النجفي ( صاحب الجواهر ) - الصفحة ١٨٤
(مسأله 574): هرگاه تمام نماز كسى كه مىداند وقت داخل نشده، اتفاقا در وقت خود واقع شده باشد، نماز چنين شخصى باطل است (1) و اما اگر وجوب وقوع نماز در وقت را فراموش كرده باشد اظهر صحت نماز او است (2).
(مسأله 575): در داخل شدن وقت با امكان حصول علم، اعتماد به مظنه نمودن جايز نيست هر چند مظنه در اثر شنيدن اذان معتمد (3) و يا قول يك عادل بلكه دو عادل نيز بنابر احتياط (4)، حاصل شده باشد ولى هرگاه حصول علم ممكن نباشد موارد فوق جايز است ليكن احوط (5) آن است كه تا حصول يقين به وقت صبر كنند.
(مسأله 576): هرگاه مشخص شود كه مظنه شخص مبنى بر دخول وقت فاسد و باطل بوده، اگر در بين نماز وقت داخل نشده باشد بايد نماز خود را اعاده كند ولى اگر وقت داخل شده باشد هر چند پيش از سلام نماز، و شخص متوجه شود اعاده نماز بر او لازم نيست.

(1) محمد كاظم طباطبائى - محمد باقر شيرازى: صحت با فرض قصد قربت بعيد نيست.
(2) محمد باقر شيرازى: اگر مقدارى گر چه اندكى از وقت را درك بنمايد كافى است خصوصا اگر مقصر نباشد.
(3) محمد كاظم طباطبائى: اقوى جواز اعتماد بر قول عدلين است مطلقا بلكه اعتماد بر اذان عدل عارف نيز خالى از قوت نيست.
محمد باقر شيرازى: بلكه اذان موثق و معتمد هم كافى است.
(4) محمد كاظم طباطبائى: اين احتياط ترك نشود.
محمد باقر شيرازى: با حصول علم از آن و با شرايطش، ديگر صبر كردن براى حصول يقين وجوبى ندارد، بلكه استحباب آن هم معلوم نيست.
(5) محمد كاظم طباطبائى: اين احتياط ترك نشود.
(١٨٤)
الذهاب إلى صفحة: «« « ... 179 180 181 182 183 184 185 186 187 188 189 ... » »»
الفهرست