كه يكى از چهار علامت (جهندگى و شهوت و سستى بدن و بوى شكوفه خرما) در آن باشد و علم به عدم وجود باقى نيز نداشته باشد بايد غسل كند (1)، بلى اگر رائحه و بوى خاص بتنهايى در آن باشد بدون سه علامت ديگر احوط (2) اين است كه غسل كند و پس از سلب طهارت از خود وضو بگيرد و اما در مرد مريض و زن، شهوت و سستى در آنچه بيرون مى آيد مطلقا براى وجوب غسل كافى است.
(مسأله 376): هرگاه شخص در جامه خود منى ببيند و نداند كه كى جنب شده، بايد غسل كند و نمازى را كه يقين دارد با جنابت خوانده بايد وجوبا اعاده يا قضا كند و آنچه احتمال مىدهد كه با جنابت بوده احتياطا اعاده يا قضا كند.
(مسأله 379): هرگاه شخصى در لباس خود رطوبتى ببيند و يقين كند كه منى است بايد غسل كند و اگر مظنه يا علم به منى حاصل كند و نداند كه پيش از غسل بوده يا بعد از غسل واقع شده، بايد احتياطا (3) غسل كند و پس از سلب طهارت (4) از خود بنابر احتياط براى عبادت خود مانند نماز وضو بگيرد.
(مسأله 380): واطى و موطوئه حيوان بايد احتياطا غسل كند ولى