تقريراتش چنين مىفرمايد: براى بينه، حقيقت شرعيه و يا متشرعى ثابت نشده است بلكه در قرآن و روايات به همان معناى لغوى كه به معناى دليل روشن وواضح است آمده است. معناى روايت معروف از پيغمبر اسلام كه مىفرمايد:
" إنما أقضي بينكم بالبينات والأيمان " (1)، آن است كه بين شما مردم تنها به بينه دليل و سوگند قضاوت مىكنم. و هدف از اين گفتار آن است كه پيغمبر و ائمه (عليهم السلام) به استثناى حضرت قائم در مخاصمات و مرافعات به علم وجدانى خود كه از وحى يا الهام سر چشمه گرفته باشد قضاوت نمىكنند، بلكه به دليل، حجت و سوگند استناد مىكنند خواه آن كه مطابق با واقع بوده و يا مخالف آن باشد. و بالأخره اين معنا كه در ذهن فقها متداول است كه بينه را به معناى شهادت دو نفر عادل دانسته اند اصل و منشائى ندارد بلكه در روايات ما به همان معناى لغوى استعمال شده است (2). و مؤلف المجله - مجموعه قوانينى كه در استامبول براى دانشجويان تدوين شده است - در فصل " بينات " در باره اصطلاحات فقهى در ماده 1676 چنين مىگويد: " البينة هي الحجة القوية "، بينه عبارت است از حجت و دليل قوى.
ابن القيم جوزيه مىگويد: " البينة في كلام الله ورسوله و كلام الصحابة اسم لكل ما يبين الحق، فهي أعم من البينة في اصطلاح الفقهاء حيث خصوها بالشاهدين أو الشاهد واليمين " (3).
" بينه در كلام خدا و رسول و اصحاب پيغمبر به معنى هر چيزى است كه حق را