شرط ششم: آن كه از صحرانشينهايى نباشد كه در بيابانها گردش مىكنند و هر جا آب و خوراك براى خود و حشمشان پيدا كنند مىمانند و بعد از چندى به جاى ديگر مىروند، و صحرانشينها در اين مسافرتها بايد نماز را تمام بخوانند.
مسأله 1297 - اگر يكى از صحرانشينها براى پيدا كردن منزل و چراگاه حيواناتشان سفر كند، چنانچه سفر او هشت فرسخ باشد، احتياط واجب آن است كه هم شكسته و هم تمام بخواند.
مسأله 1298 - اگر صحرانشين براى زيارت يا حج يا تجارت و مانند اينها مسافرت كند، بايد نماز را شكسته بخواند.
شرط هفتم: شغل او يا مقدمه شغلش مسافرت نباشد، بنابر اين شتردار و راننده و چوبدار و كشتيبان و مانند اينها، اگر چه براى بردن اثاثيه منزل خود مسافرت كنند، در سفر بايد نماز را تمام بخوانند، ولى در سفر اول نمازشان شكسته است، مگر بقدرى طول بكشد كه بگويند، مسافرت را شغل خود قرار داده، كه در اين صورت نماز تمام است.
مسأله 1299 - كسى كه مسافرت مقدمه شغل او مىباشد حكم كسى را دارد كه شغل او مسافرت است، بنابر اين كسى كه بين محل كار و سكونت او به اندازه مسافت شرعى يا بيشتر فاصله باشد، و معمولا بين آن دو محل رفت و آمد مىكند، به طورى كه ده روز در يك محل نمىماند، نمازش تمام است.
مسأله 1300 - كسى كه شغلش مسافرت است اگر براى كار ديگرى مثلا براى زيارت يا حج مسافرت كند، بايد نماز را شكسته بخواند. ولى اگر مثلا شوفر، اتومبيل خود را براى زيارت كرايه دهد و در ضمن خودش هم زيارت كند، بايد نماز را تمام بخواند.
مسأله 1301 - حمله دار يعنى كسى كه براى رساندن حاجيها به مكه مسافرت مىكند. چنانچه شغلش مسافرت باشد، بايد نماز را تمام بخواند و اگر شغلش مسافرت نباشد، بايد شكسته بخواند.