كه از خارج به پا يا ته كفش رسيده، احتياط واجب لازم آنست كه در تطهير آن به راه رفتن روى زمين اكتفا نكند: اول آن كه پاك باشد. دوم آن كه خشك باشد.
سوم آن كه اگر عين نجس مثل خون و بول، يا متنجس - مثل گلى كه نجس شده - در كف پا و ته كفش باشد، بواسطه راه رفتن يا ماليدن پا به زمين بر طرف شود. و نيز زمين بايد خاك يا سنگ يا آجر فرش و يا موزائيك و مانند اينها باشد و با راه رفتن روى فرش و حصير و سبزه كف پا و ته كفش نجس پاك نمىشود.
مسأله 185 - پاك شدن كف پا و ته كفش نجس بواسطه راه رفتن روى زمين اسفالت و روى زمينى كه با چوب فرش شده، محل اشكال احتياط واجب؟؟ نمىشود است.
مسأله 186 - براى پاك شدن كف پا و ته كفش بهتر است پانزده قدم يا بيشتر راه بروند، اگر چه به كمتر از پانزده قدم يا ماليدن پا به زمين، نجاست بر طرف شود.
مسأله 187 - لازم نيست كف پا و ته كفش نجس، تر باشد بلكه اگر خشك هم باشد به راه رفتن پاك مىشود.
مسأله 188 - بعد از آن كه كف پا يا ته كفش نجس به راه رفتن پاك شد، مقدارى از اطراف آن هم كه معمولا به گل آلوده مىشود پاك مىگردد.
مسأله 189 - كسى كه با دست و زانو راه مىرود اگر كف دست يا زانوى او نجس شود، با راه رفتن پاك مىگردد. و همچنين است ته عصا و ته پاى مصنوعى و نعل چهار پايان.
مسأله 190 - اگر بعد از راه رفتن، بو يا رنگ يا ذره‌هاى كوچكى از نجاست كه ديده نمىشود، در كف پا يا ته كفش بماند اشكال ندارد. اگر چه احتياط مستحب آنست بقدرى راه روند كه آنها هم بر طرف شوند.
مسأله 191 - توى كفش و مقدارى از كف پا كه به زمين نمىرسد،