س: كسى پيش از ظهر از وطن خارج مىشود، به حد مسافت شرعى و پيش از ظهر، به وطن يا محل اقامت برمىگردد، آيا مىتواند روزه بگيرد؟
ج: در مفروض سؤال، حسب ظاهر، قصد صوم اشكال ندارد.
س: هر گاه در قضاى ماه رمضان قبل از ظهر نيت روزه بكند كافى است يا نه؟
ج: در حال اختيار جايز است نيت قبل از زوال و وقت نيت امتداد دارد تا قبل از زوال در واجب غير معين همان طور كه در مسأله 12 عروه نية الصوم آمده است.
س: چشم درد در مسوغات افطار روزه، مقابل مرض است يا از مصاديق مرض؟
ج: معيار ضرر است.
س: اگر روزه موجب چشم درد نمىباشد، ولى سوى چشم كم مىشود، حكم آن چيست؟
ج: كم شدن سوى چشم به مقدار متعارف كه لازم عادى روزه است، مجوز افطار نيست، اگر بيش از اين مقدار است مجوز است.
س: مجوز افطار، خوف مرض و رمد و غيره است، موجب سقوط قضاء ادامه مرض تا رمضان سال بعد است كه قضاء ساقط است و كفاره واجب، آيا در موجب سقوط قضاء، خوف مرض هم داخل است يا خود مرض بايد باشد؟
ج: احوط قضاء است، پس از زوال خوف، با كفاره.
س: قضاى رمضان مضيق شده و نمىتواند هم قضاء را بگيرد و هم رمضان آينده را، آيا قدرت خود را صرف قضاى رمضان گذشته كند، يا نگه دارد براى رمضان آينده؟
ج: نگاه دارد براى رمضان آينده، همان طورى كه حكايت شده از سيد فشاركى كه فرمود واجب نيست و وجوب كفاره تأخير دليل حرمت نيست.
س: آمپولهائى كه تزريق مىشود، مبطل روزه است يا نه؟ چه تقويتى باشد، يا غير تقويتى، سرم غذايى و تقويتى چه حكمى دارد؟
ج: اكل و شرب در موارد مذكور صادق نيست، بنابر اين اشكالى ندارد.
س: ولد اكبر مريض است و تا آخر عمر نمىتواند روزه بگيرد، آيا واجب است