كيسه‌اى كه در آن پنبه يا چيز ديگرى است كه از رسيدن بول به جاهاى ديگر جلوگيرى مىكند، خود را حفظ نمايد، و احتياط واجب آنست كه پيش از هر نماز مخرج بول را كه نجس شده آب بكشد، و نيز كسى كه نمىتواند از بيرون آمدن غائط خوددارى كند چنانچه ممكن باشد بايد به مقدار نماز از رسيدن غائط به جاهاى ديگر جلوگيرى نمايد. و احتياط واجب آنست كه اگر مشقت ندارد، براى هر نماز مخرج غائط را آب بكشد.
مسأله 320 - كسى كه نمىتواند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى كند در صورتى كه ممكن باشد، بايد به مقدار نماز از خارج شدن بول و غائط جلوگيرى نمايد اگر چه خرج داشته باشد. بلكه اگر مرض او به آسانى معالجه شود، احتياط واجب آنست كه خود را معالجه نمايد.
مسأله 321 - كسى كه نمىتواند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى كند، بعد از آن كه مرض او خوب شد، لازم نيست نمازهائى را كه در وقت مرض مطابق وظيفه‌اش خوانده قضا نمايد ولى اگر در بين وقت نماز مرض او خوب شود، بايد نمازى را كه در آن وقت خوانده دوباره بخواند.
اعمالى كه بايد براى آنها وضوء گرفت مسأله 322 - براى شش عمل وضو گرفتن واجب است: اول - براى نمازهاى واجب غير از نماز ميت. دوم - براى سجده و تشهد فراموش شده، اگر بين آنها و نماز حدثى از او سر زده، مثلا بول كرده باشد و احتياط واجب آنست كه براى سجده سهو هم وضو بگيرد.. سوم - براى طواف واجب خانه كعبه. چهارم - اگر نذر يا عهد كرده يا قسم خورده باشد كه وضو بگيرد، پنجم - اگر نذر كرده باشد كه جائى از بدن خود را به خط قرآن برساند. ششم - براى آب كشيدن قرآنى كه نجس شده، يا بيرون آوردن آن از محلى كه بودن قرآن در آنجا اهانت به قرآن باشد در صورتى كه مجبور باشد، دست يا جاى ديگر بدن خود را به خط قرآن برساند، ولى چنانچه معطل شدن به مقدار وضو بى احترامى به قرآن است، بايد بدون اين كه وضو بگيرد. قرآن را از آنجا بيرون آورد و اگر نجس شده آب بكشد.