وضو كند و با دست خود مسح نمايد، و اگر نمىتواند بايد نائبش دست او را بگيرد و بجاى مسح او بكشد، و اگر اين هم ممكن نيست بايد از دست او رطوبت بگيرند و با آن رطوبت، سر و پاى او را مسح كنند.
مسأله 293 - هر كدام از كارهاى وضو را كه مىتواند به تنهائى انجام دهد، نبايد در آن كمك بگيرد.
شرط دوازدهم - آن كه استعمال آب براى او مانعى نداشته باشد.
مسأله 294 - كسى كه بترسد كه اگر وضو بگيرد، مريض شود يا اگر آب را به مصرف وضو برساند تشنه بماند، نبايد وضو بگيرد و بايد تيمم كند و اگر نداند كه آب براى او ضرر دارد و وضو بگيرد و بعد بفهمد ضرر داشته، احتياط واجب آنست كه علاوه بر وضو تيمم نيز بنمايد و اگر با آن وضو نماز را بجا آورده تيمم نيز بنمايد و نماز را اعاده كند و اگر بعد از وضوئى كه با جهل به ضرر گرفته ضرر رفع شد احتياطا دوباره وضو بگيرد.
مسأله 295 - اگر رساندن آب به صورت و دستها به مقدار كمى كه وضو با آن صحيح است ضرر ندارد و بيشتر از آن ضرر دارد، بايد با همان مقدار وضو بگيرد.
شرط سيزدهم - آن كه در اعضاء وضو مانعى از رسيدن آب نباشد.
مسأله 297 - اگر زير ناخن چرك باشد، وضو اشكال ندارد ولى اگر ناخن را بگيرند، بايد براى وضو آن چرك را بر طرف كنند، و نيز اگر ناخن بيشتر از معمول بلند باشد، بايد چرك زير مقدارى را كه از معمول بلندتر است بر طرف نمايند.
مسأله 298 - اگر در صورت و دستها و جلوى سر و روى پاها بواسطه سوختن يا چيز ديگر برآمدگى پيدا شود، شستن و مسح روى آن كافيست و چنانچه سوراخ شود، رساندن آب به زير پوست لازم نيست بلكه اگر پوست يك قسمت آن كنده شود لازم نيست آب را به زير قسمتى كه كنده نشده برساند، ولى چنانچه پوستى كه كنده شده گاهى به بدن مىچسبد و گاهى بلند مىشود، بايد آن را قطع كند يا آب را به زير آن برساند.
مسأله 299 - اگر انسان شك كند كه به اعضاى وضوى او چيزى چسبيده يا