بوده حوض يا نهرى بسازند. چنانچه انسان نداند كه زمين صحن را براى قبرستان وقف كرده‌اند. وضو گرفتن در آن حوض و نهر اشكال ندارد.
شرط ششم - آن كه اعضاء وضو موقع شستن و مسح كردن پاك باشد.
مسأله 282 - اگر پيش از تمام شدن وضو، جائى را كه شسته يا مسح كرده نجس شود، وضو صحيح است.
مسأله 283 - اگر غير از اعضاء وضو جائى از بدن نجس باشد، وضو صحيح است. ولى اگر مخرج را از بول يا غائط تطهير نكرده باشد، احتياط مستحب آنست كه اول آن را تطهير كند بعد وضو بگيرد.
مسأله 284 - اگر يكى از اعضاء وضو نجس باشد و بعد از وضو شك كند كه پيش از وضو آنجا را آب كشيده يا نه، چنانچه در موقع وضو ملتفت پاك بودن و نجس بودن آنجا نبوده، وضو باطل است، و اگر مىداند ملتفت بوده، يا شك دارد كه ملتفت بوده يا نه، وضو صحيح است، و در هر صورت جائى را كه نجس بوده بايد آب بكشد.
مسأله 285 - اگر در صورت يا دستها بريدگى يا زخميست كه خون آن بند نمىآيد و آب براى آن ضرر ندارد، چنانچه در آب كر يا جارى فرو برد و قدرى فشار دهد كه خون بند بيايد، بعد به نيت وضو از آب بيرون بياورد وضو صحيح است.
شرط هفتم - آن كه وقت براى وضو و نماز كافى باشد.
مسأله 286 - هر گاه وقت بقدرى تنگ است كه اگر وضو بگيرد، تمام نماز يا مقدارى از آن بعد از وقت خوانده مىشود، بايد تيمم كند ولى اگر براى وضو و تيمم يك اندازه وقت لازم است، بايد وضو بگيرد.
مسأله 287 - كسى كه در تنگى وقت نماز بايد تيمم كند، اگر به قصد قربت يا براى كار مستحبى مثل خواندن قرآن وضو بگيرد، صحيح است و اگر براى خواندن آن نماز وضو بگيرد، بطورى كه فعلا داعى او بر وضو گرفتن فقط آن نماز باشد، وضويش باطل است.
شرط هشتم - آن كه به قصد قربت - يعنى براى انجام فرمان خداوند عالم - وضو بگيرد