مسأله 1680 - اگر روزه‌دار در ماه رمضان، با زن خود كه روزه‌دار است جماع كند چنانچه بطورى زن را مجبور كرده باشد كه از خود اختيارى نداشته باشد و در بين جماع زن راضى شود، بايد مرد دو كفاره و زن يك كفاره بدهد، و اگر با اراده و اختيار عمل را انجام دهد اگر چه مجبورش كرده باشد مرد بايد كفاره خودش و زن را بدهد.
مسأله 1681 - اگر روزه‌دار در ماه رمضان با زن روزه‌دار خود كه خواب است جماع نمايد، يك كفاره بر او واجب مىشود و روزه زن صحيح است و كفاره هم بر او واجب نيست.
مسأله 1682 - اگر مرد زن خود را مجبور كند كه غير جماع كار ديگرى كه روزه را باطل مىكند بجا آورد، كفاره زن را نبايد بدهد و بر خود زن هم كفاره واجب نيست.
مسأله 1683 - كسى كه به واسطه مسافرت يا مرض روزه نمىگيرد، نمىتواند زن روزه‌دار خود را مجبور به جماع كند، ولى اگر او را مجبور نمايد بنابر احتياط بايد كفاره‌اش را بدهد.
مسأله 1684 - انسان نبايد در بجا آوردن كفاره كوتاهى كند، ولى لازم نيست فورا آن را انجام دهد.
مسأله 1685 - اگر كفاره بر انسان واجب شود و چند سال آن را بجا نياورد، چيزى بر آن اضافه نمىشود.
مسأله 1686 - كسى كه بايد براى كفاره يك روز شصت فقير را طعام بدهد، اگر به شصت فقير دسترسى دارد، نبايد به هر كدام از آنها بيشتر از يك مد كه تقريبا ده سير است طعام بدهد، يا يك فقير را بيشتر از يك مرتبه سير نمايد، ولى چنانچه انسان اطمينان داشته باشد كه فقير طعام را به عيالات خود مىدهد يا به آنها مىخوراند مىتواند براى هر يك از عيالات فقير اگر چه صغير باشند يك مد به آن فقير بدهد.
مسأله 1687 - كسى كه قضاى روزه رمضان را گرفته، اگر بعد از ظهر عمدا كارى كه روزه را باطل مىكند انجام دهد، بايد به ده فقير هر كدام يك مد كه تقريبا ده سير است طعام بدهد و اگر نمىتواند بنابر احتياط واجب بايد سه روز پى در پى روزه بگيرد.
جاهائى كه فقط قضاى روزه واجب است مسأله 1688 - در چند صورت فقط قضاى روزه بر انسان واجب است و كفاره واجب نيست: اول آن كه روزه‌دار در روز ماه رمضان عمدا قى كند دوم آن كه در شب ماه