پس بگيرد و كسى هم كه امانت را قبول مىكند، هر وقت بخواهد مىتواند آن را به صاحبش برگرداند.
مسأله 2333 - اگر انسان از نگهدارى امانت منصرف شود و وديعه را به هم بزند بايد هر چه زودتر مال را به صاحب آن يا وكيل يا ولى صاحبش برساند، يا به آنان خبر دهد كه به نگهدارى حاضر نيست، و اگر بدون عذر مال را به آنان نرساند و خبر هم ندهد. چنانچه مال تلف شود، بايد عوض آن را بدهد.
مسأله 2334 - كسى كه امانت را قبول مىكند، اگر براى آن، جاى مناسبى ندارد، بايد جاى مناسب تهيه نمايد و طورى آن را نگهدارى كند كه مردم نگويند در امانت خيانت كرده و در نگهدارى آن كوتاهى نموده است، و اگر در جائى كه مناسب نيست بگذارد و تلف شود، بايد عوض آن را بدهد.
مسأله 2335 - كسى كه امانت را قبول مىكند، اگر در نگهدارى آن كوتاهى نكند و تعدى يعنى زياده‌روى هم ننمايد و اتفاقا آن مال تلف شود، ضامن نيست. ولى اگر به اختيار خودش آن را در جائى بگذارد كه گمان مىرود ظالمى بفهمد و آن را ببرد. چنانچه تلف شود بايد عوض آن را به صاحبش بدهد مگر آن كه جائى محفوظ تر از آن نداشته باشد و نتواند مال را به صاحبش يا به كسى كه بهتر حفظ كند برساند كه در اين صورت ضامن نيست.
مسأله 2336 - اگر صاحب مال براى نگهدارى مال خود جائى را معين كند و به كسى كه امانت را قبول كرده بگويد كه بايد مال را در اينجا حفظ كنى و اگر احتمال هم بدهى كه از بين برود، نبايد آن‌ را به جاى ديگرى ببرى، چنانچه امانت دار احتمال دهد كه در آنجا از بين برود و بداند چون آنجا در نظر صاحب مال براى حفظ بهتر بوده گفته است كه نبايد از آنجا بيرون ببرى مىتواند آن را به جاى ديگر ببرد، و اگر در آنجا ببرد و تلف شود ضامن نيست. ولى اگر نداند به چه جهت گفته كه به جاى ديگر نبر، چنانچه به جاى ديگر ببرد و تلف شود، احتياط واجب آن است كه عوض آن را بدهد.
مسأله 2337 - اگر صاحب مال براى نگهدارى مال خود جائى را معين كند ولى به كسى كه امانت را قبول كرده نگويد كه آن را به جاى ديگر نبر چنانچه امانت دار احتمال دهد كه در آنجا از بين مىرود بايد آن را به جاى ديگرى كه مال در آنجا محفوظ تر است ببرد، و چنانچه مال در آنجا تلف شود ضامن نيست و اگر صاحب مال هم احتمال تلف شدن مال را در آنجا بدهد در اين صورت لازم نيست از آنجا ببرد.
مسأله 2338 - اگر صاحب مال ديوانه شود كسى كه امانت را قبول كرده بايد فورا