مسأله 411 - مستحاضه اگر پيش از آن كه خود را وارسى كند، مشغول نماز شود چنانچه قصد قربت داشته و به وظيفه خود عمل كرده - مثلا: استحاضه‌اش قليله بوده و به وظيفه استحاضه قليله عمل نموده - نماز او صحيح است و اگر قصد قربت نداشته، يا عمل او مطابق وظيفه‌اش نبوده - مثل آن كه، استحاضه او متوسطه بوده و بوظيفه قليله رفتار كرده - نماز او باطل است.
مسأله 412 - مستحاضه اگر نتواند خود را وارسى نمايد كه متوسطه يا قليله يا كثيره است، بايد به نحوى عمل كند كه يقين به برائت ذمه، حاصل كند پس در شك ميان قليله و متوسطه يا متوسطه و كثيره، عمل بوظيفه هر دو نمايد و در شك بين هر سه قسم، عمل بوظيفه هر سه قسم نمايد ولى اگر بداند سابقا كدام يك از آن سه قسم بوده، بايد بوظيفه همان قسم رفتار نمايد.
مسأله 413 - اگر خون استحاضه در باطن باشد و از محل خارج نشده باشد، وضو و غسل باطل نمىشود. و اگر بيرون بيايد - هر چند كم باشد - يا از محل خود خارج شده و به محلى رسيده باشد كه اگر پنبه داخل كند، آلوده به خون مىشود، بايد به وظايفى كه گفته شد، عمل كند.
مسأله 414 - مستحاضه اگر بعد از نماز، خود را وارسى كند و خون نبيند اگر چه بداند دوباره خون مىآيد، با وضوئى كه دارد مىتواند نماز بخواند.
مسأله 415 - مستحاضه تا وقتى اطمينان دارد خون بيرون نمىآيد، مىتواند خواندن نماز را تأخير بيندازد.
مسأله 416 - اگر مستحاضه بداند كه پيش از گذشتن وقت نماز، به كلى پاك مىشود يا به اندازه خواندن نماز خون بند مىآيد، بايد صبر كند و نماز را در وقتى كه پاك است، بخواند.
مسأله 417 - اگر بعد از وضو و غسل، خون در ظاهر قطع شود و مستحاضه بداند كه اگر نماز را تأخير بيندازد، به مقدارى كه وضو و غسل و نماز را بجا آورد، به كلى پاك مىشود، بايد نماز را تأخير بيندازد و موقعى كه به كلى پاك شد، دوباره وضو و غسل را بجا آورد و نماز را بخواند. و اگر وقت نماز تنگ شد، لازم نيست وضو و