دوم - آن كه عاقل باشند.
سوم - آن كه سفيه نباشند يعنى: مال خود را در كارهاى بى خود و بيهوده مصرف نكنند.
چهارم - آن كه قصد خريد و فروش داشته باشند، پس اگر مثلا به شوخى بگويد مال خود را فروختم، معامله باطل است.
پنجم - آن كه كسى آنها را مجبور نكرده باشد.
ششم - جنس و عوضى را كه مىدهند مالك باشند، يا ولايت بر او يا وكالت از طرف او داشته باشند و احكام اينها در مسائل آينده گفته مىشود.
مسأله 2090 - معامله با بچه نا بالغ باطل است، اگر چه پدر يا جد آن بچه به او اجازه داده باشند كه معامله كند. اما اگر طفل وسيله باشد كه پول را به فروشنده بدهد و جنس را به خريدار برساند، يا جنس را به خريدار بدهد و پول را به فروشنده برساند.
چون واقعا دو نفر بالغ با يكديگر معامله كرده‌اند معامله صحيح است، ولى بايد فروشنده و خريدار يقين داشته باشند، كه طفل جنس و پول را به صاحب آن مىرساند يا آن كه صاحب پول يا جنس اذن داده باشند كه آن را به بچه بدهد تا به او برساند.
مسأله 2091 - اگر از بچه نا بالغ چيزى بخرد، يا چيزى به او بفروشد، بايد جنس يا پولى را كه از او گرفته به صاحب آن بدهد، يا از صاحبش رضايت بخواهد و اگر صاحب آن را نمىشناسد و براى شناختن او هم وسيله‌اى ندارد، بايد چيزى را كه از بچه گرفته، از طرف صاحب آن مظالم بدهد و احتياط آنست كه از حاكم شرع هم اذن بگيرد و اگر پول يا جنس مال خود بچه باشد بايد به ولى او برساند يا از ولى او اذن بگيرد اگر او را پيدا نكرد به حاكم شرع بدهد.
مسأله 2092 - اگر كسى با بچه نا بالغ معامله كند و جنس، يا پولى كه به بچه داده از بين برود، نمىتواند از بچه يا ولى او مطالبه نمايد.
مسأله 2093 - اگر خريدار يا فروشنده را به معامله مجبور كنند، چنانچه بعد از معامله راضى شود و بگويد راضى هستم، معامله صحيح است. ولى احتياط مستحب آنست كه دوباره صيغه معامله را بخوانند.