- هنگامى كه به قبله رو كردى، دنيا را و آنچه در آن است و مردم را و آنچه در پى آنند، فراموش كن و به چشم دل، بزرگى خدا را نظاره كن و ايستادنت را در پيشگاهش - آن روز كه هر كس از آنچه فرستاده آگاه مى شود و به سوى مولاى حقيقيش باز گردانده مى شود - به ياد آر، ايستادنى بر يك پاى ترس و يك پاى اميد. پس هنگامى كه خدا را بزرگ دانستى (تكبير گفتى)، آنچه را در ميان آسمان برين و خاك زيرين است كوچك بشمار، بى گمان آن هنگام كه خداوند از دل كسى كه او را بزرگ شمرده اما از حقيقت آن امتناع دارد آگاه شود، مى گويد: اى دروغگو آيا مرا گول مى زنى؟ به عزت و جلالم سوگند، از شيرينى ذكرم محرومت مى سازم و از نزديكى به درگاهم و شادمانى مناجاتم، مانع مى شوم.
و بدان كه خدا به خدمت تو احتياجى ندارد و از عبادت و دعاى تو بى نياز است و تنها براى اين دعوتت كرده كه تو را ببخشايد و از مجازاتش دور كند و بركتهاى رحمتش را به تو مژده دهد و راه رضايتش را به تو بنمايد و در آمرزشش را بر تو بگشايد.
- از سنتهاى ادريس: هنگامى كه به نماز داخل شديد، فكر و ذكر خود را به آن مشغول كنيد و خدا را با پاكى و خالى بودن از غير بخوانيد و مصلحت و سود خويش را با خوارى و فروتنى و فرمانبردارى و بىچارگى از او بجوييد.
13 / فروتنى قرآن:
" حتما مومنان رستگار شدند. آنان كه در نمازشان فروتنند. " - امام على (عليه السلام) - در باره گفته خداوند: " آنان كه در نمازشان فروتنند " - فرمود:
منظور، فروتنى در دل است و اين كه مسلمانان را در سايه مهر خود بگيرى و در نماز به اين سو و آن سو رو نكنى.