الرحمن الرحيم " را آشكارا گفت.
- زيد بن على: بر امام باقر (عليه السلام) وارد شدم. " بسم الله الرحمن الرحيم " را ياد كرد و گفت: مى دانى در باره " بسم الله الرحمن الرحيم " چه نازل شده است؟ گفتم: نه. فرمود: همانا پيامبر خدا (صلى الله عليه وآله) خوش صداترين مردم در خواندن قرآن بود. در صحن كعبه (1) با صداى بلند نماز مى خواند وعتبة بن ربيعه وشيبة بن ربيعه وابو جهل بن هشام و گروهى از آنان به قرائت او گوش مى دادند. و بسيار مى شد كه حضرت " بسم الله الرحمن الرحيم " را قرائت و صداى خود را به آن بلند مى كرد. پس آن ها مى گفتند: همانا محمد نام پروردگارش را تكرار مى كند، آن هم چه تكرارى. بى گمان خدايش را دوست دارد. پس فرمان مى دادند كسى بايستد و به حضرت گوش بسپارد تا پس از خواندن بسم الله آن ها را براى شنيدن بقيه قرائت حضرت خبر كند. پس خداوند در اين باره نازل كرد: " و چون در نماز پروردگارت را به يگانگى ياد مى كنى " [يعنى چون] بسم الله الرحمن الرحيم، مى گويى، " با نفرت پشت كنند ".
- امام صادق (عليه السلام): پيامبر خدا (صلى الله عليه وآله) هنگامى كه با مردم نماز مى گزارد، " بسم الله الرحمن الرحيم " را آشكارا مى گفت. پس منافقانى كه در پشت سر حضرت بودند، صفهاى نماز را ترك مى كردند و هنگامى كه پيامبر از بسم الله سوره مى گذشت، به جايگاهشان باز مى گشتند و به يكديگر مى گفتند: محمد نام پروردگارش را تكرار مى كند، آن هم چه تكرارى.
بى گمان پروردگارش را دوست دارد. پس خداوند در اين باره نازل كرد:
" و چون در نماز پروردگارت را به يگانگى ياد مى كنى، با نفرت پشت مى كنند ".
- " بسم الله الرحمن الرحيم " سزاوارترين جزء نماز به آشكار كردن است. به سبب گفته خداوند عز وجل: " و چون در نماز پروردگارت را به يگانگى ياد مى كنى، با نفرت پشت كنند ".