فصل بيست و چهارم كليات آنچه شايسته نمازگزار نيست - امام على (عليه السلام): هيچ يك از شما، سست و خواب آلود به نماز نايستد و به خود نينديشد كه همانا در پيشگاه پروردگارش عز وجل مى باشد. و براى بنده از نمازش تنها آنچه با دلش به آن توجه داشته، مى ماند.
- امام باقر (عليه السلام): هنگامى كه در نماز ايستاده اى به نمازت توجه كن، كه تنها آنچه بدان توجه دارى برايت حساب مى شود و در آن با دست و سر و ريشت بازى نكن، با خود سخن مگو، خميازه مكش و دستان و سينه ات را كشيده و باز مكن، دستانت را بر هم مگذار كه اين كار مجوس است (1). بر دهانت چيزى مبند، خود را جمع نكن، بلكه باز كن همانگونه كه شتر باز مى كند، بر كف پاهايت منشين و ساعدهايت را بر زمين مگستران، انگشتانت را مشكن، كه همه اين ها كم گذاشتن از نماز است.
- قاضى نعمان از امام صادق (عليه السلام): ايشان خميازه و دستها را كشيدن و سينه