- نماز، از دستورات دين و در آن، خشنودى پروردگار عز وجل نهفته و راه روشن پيامبران است.
- دينى كه ركوع و سجود در آن نباشد، هيچ خيرى ندارد.
- خداوند متعال فرموده است: نماز را بين خود و بنده ام دو نيمه كرده ام و آنچه بخواهد به او مى دهم.
پس هنگامى كه بنده مى گويد: * (الحمد لله رب العالمين) * خداوند متعال مى گويد: بنده ام مرا ستود. و هنگامى كه گفت: * (الرحمن الرحيم) * خداوند متعال مى گويد: بنده ام مرا ستايش كرد و هنگامى كه گفت: * (مالك يوم الدين) * مى گويد: بنده ام مرا بزرگ داشت (يك بار فرمود: بنده ام [امرش را] به من واگذارد) و هنگامى كه گفت: * (اياك نعبد واياك نستعين) * مى گويد:
اين ميان من و بنده ام مى باشد و آنچه خواست به او مى دهم. پس هنگامى كه گفت: * (اهدنا الصراط المستقيم) * مى گويد: اين براى بنده ام مى باشد و آنچه خواست به او مى دهم (1).
فائده:
صاحب كتاب بزرگ جواهر الكلام في شرح شرائع الاسلام پس از نقل روايتهايى در فضيلت نماز مى گويد: اين فضيلت، اختصاص به نمازهاى پنجگانه واجب ندارد، گرچه برخى خبرها مخصوص به آن هاست. بلكه گفته مى شود منظور هر روايتى كه واژه صلاة دارد آن ها هستند، چون معروف و رايج بوده و جز آن ها نماز ديگرى را از بنده نمى خواهند، اما دقت در آنچه از پيشوايان رسيده كه برخى صراحت هم دارند حكم مى كند در اين فضيلت، ميان واجب و مستحب فرقى نگذاريم و هر دو را بهترين كار بدانيم.