فرمان داده شدند، تا غافل نگردند و او را فراموش نكنند مبادا يادش از خاطرها برود.
- امام رضا (عليه السلام): حكمت نماز، اقرار به ربوبيت خداوند عز وجل و شريك نگرفتن براى اوست. ايستادن در پيشگاه جبروت الهى، با خوارى و بىچارگى، افتادگى و اعتراف و درخواست بخشش گناهان گذشته است. صورت نهادن بر خاك در هر روز براى بزرگداشت خداوند جل جلاله است، تا به ياد او - نه فراموشكار و گردنكش كه - فروتن و خوار و خواهان و مشتاق فزونى دين و دنياى خود باشد. افزون بر اين ها، نماز، ذكر خداوند عز وجل و دوام آن در شب و روز است تا بنده، مالك و مدبر و آفريدگارش را از ياد نبرد و اگر نه سركشى و طغيان مى كند و اين در ياد كردن پروردگار عز وجل و ايستادن در پيشگاهش نهفته است، كه او را از سرپيچى نهى مى كند و از انواع فساد باز مى دارد.
- در تبيين حكمت نماز -: اطاعتى است كه [خدا] آنان را بدان امر كرده و آيينى است كه بر آن وادارشان ساخته است. در نماز بزرگداشت و گرامىداشت خداوند و فروتنى بنده هنگام سجده است و اقرار به اينكه بالاتر از او، پروردگارى است كه به عبادتش مى پردازد وبرايش سجده مى كند.