- سماعه: از ايشان (1) پرسيدم آيا ركوع و سجود در قرآن نازل شده است؟
فرمود: بلى، گفته خداى عز وجل: " اى ايمان آورندگان، ركوع و سجود كنيد ".
پس گفتم: حد ركوع و سجود چيست؟ فرمود: آنچه از ركوع كفايت مى كند، سه تسبيح است. مى گويى: سبحان الله، سبحان الله، تا سه بار و هر كس كه توان طول دادن ركوع و سجودش را دارد، آن دو را تا آنجا كه مى تواند با تسبيح و ستايش و بزرگداشت خداوند و دعا و زارى طول بدهد كه بنده در سجده از هر وقت ديگر به پروردگارش نزديكتر است.
و اما امام هنگامى كه براى مردم اقامه جماعت مى كند، سزاوار نيست كه نماز را با آنان طول بدهد، زيرا در ميان مردم، اشخاص ناتوان و گرفتار هستند، همانا پيامبر خدا (صلى الله عليه وآله) هنگامى كه با مردم نماز مى خواند بر آنان سبك مى گرفت (2).
- زراره: هر گاه زن به نماز مى ايستد، دو پايش را كنار هم مى نهد و ميان آن دو فاصله نمى دهد و دستانش را به سبب پستانهايش به سينه مىچسباند و در ركوع، بر بالاى زانوانش و رانش مى نهد تا زياد خم نشود و سرينش بالا بيايد. در نشستن بر سرين بنشيند و نه آنگونه كه مرد مى نشيند و هنگامى كه به سجده مى رود زانوانش را پيش از دستانش بر زمين مى گذارد و سپس چسبيده به زمين سجده مى كند، در نشستن رانهايش را به هم مىچسباند و زانوانش را از زمين بلند مى كند و هنگام برخاستن نرم و آهسته بر مى خيزد و نخست سرينش را بلند