پروردگار من. دل و چشم و گوش و مو و پوست و گوشت و خون و استخوان و مغز و رگ و پيم، در برابر تو فروتن است بى هيچ امتناع و سركشى و درماندگى. پروردگار بزرگم را تسبيح مى كنم و مىستايم ". در ركوع دو پايت را در يك رديف و با فاصله يك وجب، مى نهى و دو زانويت را در كف دستانت مى گيرى و دست راست را بر زانوى راست و پيش از دست چپت مى گذارى و با سر انگشتانت برآمدگى زانويت را نيك در بر گير. و هنگامى كه انگشتانت را بر زانو نهادى، آن ها را از هم باز كن، كمر و گردنت را كشيده و صاف كن و نگاهت به ميان دو قدمت باشد. سپس بگو: " خداوند به هر كه او را مىستايد. گوش مى دهد ". و در حالى كه راست ايستاده اى: " سپاس پروردگار جهانيان را كه شايسته قدرت و كبريايى است، بزرگى، مخصوص به خداست كه پروردگار جهانيان است ". صدايت را بدان بلند مى كنى و سپس دستهايت را به تكبير بالا مى برى و به سجده مى افتى.
- امام صادق (عليه السلام): هنگامى كه سر از ركوع برداشتى، كمرت را راست كن، كه هر كس چنين نكند نمازى ندارد (1).