- پيامبر خدا (صلى الله عليه وآله): نيكو حال تر از همه دوستانم، مؤمنى سبكبار است كه بهره اى فراوان از نماز دارد.
- هيچ كس وضويى كامل و نيكو نمى گيرد و سپس براى نماز به مسجد نمى آيد، مگر اينكه خداوند با لطف و خوشى از او استقبال مى كند، همچون خوشحالى خانواده شخص غائب هنگام ورودش.
- هيچ صبح و شبى نيست مگر اينكه قطعه هاى مختلف زمين به يكديگر ندا مى دهند: اى همسايه، آيا امروز، بنده اى صالح بر تو گذشته كه نماز خوانده يا خدا را ياد كرده باشد؟ پس اگر بگويد: آرى، آن را برايش فضيلتى مى بينند.
- پروردگارتان از چوپانى كه بر پاره سنگى در قله كوه براى نماز اذان مى گويد و نماز مى خواند خوشش مى آيد. سپس خداى عز وجل مى فرمايد: به اين بنده ام بنگريد، از ترس من اذان مى گويد و نماز مى خواند، بنده ام را بخشيدم و او را به بهشت بردم.
- امام على (عليه السلام): هنگامى كه انسان در نماز است، كالبد و لباسش و هر چه در اطراف اوست، تسبيح مى گويد.
- امام سجاد (عليه السلام): نمازگزار تا آنگاه كه در نماز است، در پيشگاه خداى عز وجل ايستاده است.
- امام باقر (عليه السلام): هنگامى كه [نمازگزار] به قبله رو مى كند، به خداوند رحمان رو كرده است، جز او خدايى نيست.
- درباره گفته خداوند متعال (و ياد خدا بزرگتر است) -: ياد كردن خدا از اهل نماز بزرگتر از ياد كردن ايشان از خداست. آيا نمى بينى كه او خود مى فرمايد: " مرا ياد كنيد، شما را ياد مى كنم "؟