10 - قى كردن عمدى مسأله 1713 - هر گاه روزه دار عمدا قى كند اگر چه بواسطه مرض و مانند آن ناچار باشد، روزه اش باطل مىشود، ولى اگر سهوا يا بى اختيار قى كند اشكال ندارد.
مسأله 1714 - اگر در شب چيزى بخورد كه مىداند بواسطه خوردن آن در روز بى اختيار قى مىكند، احتياط واجب آن است كه روزه آن روز را قضا نمايد.
مسأله 1715 - اگر روزه دار بتواند از قى كردن خوددارى كند چنانچه براى او ضرر و مشقت نداشته باشد، بايد خوددارى نمايد.
مسأله 1716 - اگر مگس در گلوى روزه دار برود چنانچه بقدرى پائين رود كه به فرو بردن آن خوردن نمىگويند لازم نيست آن را بيرون آورد، و روزه او صحيح است و اگر به اين مقدار پائين نرود، و بيرون آوردن آن ممكن باشد بايد آن را بيرون آورد و اگر باعث قى كردن شود، بايد قضاى آن را بجا آورد.
مسأله 1717 - اگر سهوا چيزى را فرو ببرد، و پيش از رسيدن به شكم يادش بيايد كه روزه است، چنانچه بقدرى پائين رفته باشد كه اگر آن را داخل شكم كند خوردن نمى گويند لازم نيست آن را بيرون آورد و روزه او صحيح است و اگر به وسط يا ابتداء حلق رسيده باشد بايد آن را بيرون آورد، و در اين مورد قى كردن صدق نمىكند.
مسأله 1718 - اگر يقين داشته باشد كه بواسطه آروغ زدن چيزى از گلو بيرون مىآيد نبايد عمدا آروغ بزند، ولى اگر يقين نداشته باشد اشكال ندارد.
مسأله 1719 - اگر آروغ بزند و بدون اختيار چيزى در گلو يا دهانش بيايد، بايد آن را بيرون بريزد، و اگر بى اختيار فرو رود اشكال ندارد، و احتياط مستحب آن است كه قضاى آن را نيز بجا آورد.