مسافر باطل مىباشد و در سفر روزه بگيرد، روزه او باطل است.
مسأله 1787 - اگر روزه دار بعد از ظهر مسافرت نمايد، بايد روزه خود را تمام كند، و اگر پيش از ظهر مسافرت كند وقتى به حد ترخص برسد يعنى به جائى برسد كه ديوار شهر را نبيند و صداى اذان را نشنود بايد روزه خود را باطل كند، و اگر پيش از آن روزه را باطل كند، بنابر احتياط كفاره واجب مىشود.
مسأله 1788 - اگر مسافر پيش از ظهر به وطنش برسد، يا به جائى برسد كه مىخواهد ده روز در آنجا بماند، چنانچه كارى كه روزه را باطل مىكند انجام نداده باشد، بايد آن روز را روزه بگيرد، و اگر انجام داده يا بعد از ظهر به وطنش برسد، يا به جائى كه مىخواهد ده روز در آنجا بماند، روزه آن روز بر او واجب نيست.
مسأله 1789 - مسافر و كسى كه از روزه گرفتن عذر دارد، مكروه است در روز ماه رمضان جماع نمايد، و در خوردن و آشاميدن كاملا خود را سير كند.
كسانى كه روزه بر آنها واجب نيست مسأله 1790 - كسى كه بواسطه پيرى نمىتواند روزه بگيرد يا براى او مشقت دارد روزه بر او واجب نيست، ولى در صورت دوم بايد براى هر روز يك مد كه تقريبا ده سير است گندم يا جو و مانند اينها به فقير بدهد.
مسأله 1791 - كسى كه بواسطه پيرى روزه نگرفته، اگر بعد از ماه رمضان بتواند روزه بگيرد بنابر احتياط مستحب بايد قضاى روزه هائى را كه نگرفته بجا آورد.
مسأله 1792 - اگر انسان مرضى دارد كه زياد تشنه مىشود و نمى تواند تشنگى را تحمل كند يا براى او مشقت دارد، روزه بر او واجب نيست ولى در