تا قرآن را قرائت كنند.
معلوم است كه در مرحله اول فقط با سوادهاى فعلى قرآن خواهند خواند، ولى در مرحله دوم همه افراد جامعه اسلامى قرائت قرآن خواهند كرد.
منظور ما اين است كه امر به معروف با معناى وسيعى كه (براى امر و همچنين معروف) گفته شد در كليه معروف‌ها شامل هر دو مرحله است و نبايد آن را در مرحله اول محصور بدانيم.
درباره نهى از منكر نيز همين دو مرحله وجود دارد:
1 - جلو افرادى كه فعلا اشتغال به انجام منكرى دارند را بگيريم.
2 - مقدماتى ترتيب بدهيم و وسائل و تجهيزاتى بوجود بياوريم كه اصلا زمينه و امكانى براى انجام منكر بوجود نيايد.
روشن است كه هر دو مرحله بايد مورد نظر باشد و هرگز محصور در مرحله اول نبايد باشد و اظهر آن است كه هر يك از اين دو فريضه امر به معروف و نهى از منكر نسبت به مرحله اول واجب كفايى است كه در صورت اقدام عده‌اى كه با قيام آنها آن معروف انجام مىگيرد و آن منكر رايج ترك مىشود از بقيه افراد ساقط مىشود و اما نسبت به مرحله دوم با آن گستردگى كه ذكر گرديد، واجب عينى است و بر همه افراد لازم است كه در محدوده قدرت و امكانات خود در اين راه گام بردارند و به وظيفه خود عمل نمايند.
آثار و عواقبى كه در احاديث اهلبيت عصمت (عليهم السلام) براى امر به معروف و نهى از منكر ذكر شده است، از قبيل اين كه اين فريضه امنيت بخش راهها و روشهاى زندگى و موجب حلال شدن همه كسبها و كارها و اداى حقوق فردى و اجتماعى و آباد شدن زمينها و جلوگيرى از رشد قدرت دشمنان اسلام و انجام يافتن كليه كارها بر اساس عدل و روبراه شده همه كارها بر اساس موازين اسلامى است، بهترين گواه است كه فريضه امر به معروف و نهى از منكر با همان گستردگى