مسأله 2404 - اگر صاحب مال براى نگهدارى مال خود جايى را معين كند و به كسى كه امانت را قبول كرده بگويد كه بايد مال را در اينجا حفظ كنى و اگر احتمال هم بدهى كه از بين برود نبايد آن را به جاى ديگرى ببرى چنانچه امانتدار احتمال دهد كه در آن جا از بين برود و بداند چون آن جا در نظر صاحب مال براى حفظ بهتر بوده گفته است كه نبايد از آن جا بيرون ببرى مىتواند آن را به جاى ديگر ببرد، و اگر در آنجا ببرد و تلف شود ضامن نيست. ولى اگر نداند به چه جهت گفته كه به جاى ديگر نبر، چنانچه به جاى ديگر ببرد دو صورت دارد:
الف: جاى ديگر به نظر امانت دار محفوظ تر از جائى است كه امانت دهنده معين كرده در اين صورت اگر تلف شود ضامن نيست. ب: جاى ديگر مساوى يا بدتر از جائى است كه امانت دهنده معين كرده در اين صورت اگر تلف شود ضامن است و بايد عوض آن را بدهد.
مسأله 2405 - اگر صاحب مال براى نگهدارى مال خود جايى را معين كند و كسى كه امانت را قبول كرده بداند آن محل در نظر صاحب مال خصوصيتى نداشته بلكه يكى از موارد حفظ آن بوده، مىتواند آن را به جاى ديگرى كه مال در آنجا محفوظ تر يا مثل محل اولى است ببرد و چنانچه مال در آنجا تلف شود ضامن نيست.
مسأله 2406 - اگر صاحب مال ديوانه شود كسى كه امانت را قبول كرده بايد فورا امانت را به ولى او برساند و يا به ولى او خبر دهد، و اگر بدون عذر شرعى مال را به ولى او ندهد و از خبر دادن هم كوتاهى كند و مال تلف شود، بايد عوض آن را بدهد.
مسأله 2407 - اگر صاحب مال بميرد، امانتدار بايد مال را به وارث او برساند يا به وارث او خبر دهد و چنانچه مال را به وارث او ندهد و از خبر دادن هم كوتاهى كند و مال تلف شود ضامن است، ولى اگر براى آن كه مىخواهد بفهمد