كافى است كه وسيله بار يافتن بندگان به پيشگاه با عظمت پروردگار جهان و نزول بر در خانه آن ذات ذو الجلال و مهمان او گرديدن است، پروردگار كريمى كه مهمانان خود را گرامى مىدارد و نظر لطف بر آنها مىافكند.
حضرت صادق (عليه السلام) فرمودند: (رهسپاران حج و عمره، بار يابندگان به پيشگاه با عظمت خداوند مىباشند، هر گاه سؤال كنند خداوند به آنها عطا مىكند، دعا كنند خداوند اجابت مىنمايد، شفاعت نمايند خداوند شفاعت آنها را مىپذيرد و اگر سكوت كنند و چيزى هم نگويند خداوند به آنها ثواب مىدهد و بجاى هر درهمى كه در اين راه خرج كرده‌اند هزار هزار درهم به آنها عنايت مىكند.) حضرت رسول اكرم (صلى الله عليه وآله و سلم) فرمودند: (سه دسته به پيشگاه خداوند بار مىيابند:
1 - بجا آورندگان حج.
2 - كسانى كه براى انجام عمره رهسپار مكه مىگردند.
3 - جهادگرانى كه به منظور انجام جهاد در راه خدا به حركت درمىآيند.
خداوند آنها را دعوت نموده و اجابت نموده‌اند اينها از خداوند مسألت كردند خداوند نيز آنچه را كه اينها خواستند به اينها عنايت فرمود.) از آنجا كه اين عمل به اين درجه از اهميت است، خداوند عظيم در قرآن كريم با تعبيرى كه از جهاتى مشتمل بر تأكيد است، فرمودند: (و لله على الناس حج البيت من استطاع اليه سبيلا (آيه 97 سوره آل عمران). يعنى: بر كسانى كه استطاعت زيارت خانه خدا را دارند از جانب خداوند لازم گرديده است كه به انجام اين وظيفه قيام كنند، بعد از آن فرمود: و من كفر فان الله غنى عن العالمين كسانى كه كفر ورزيده، از انجام اين وظيفه مهم سرباز زنند، خداوند از جهانيان بىنياز است.
حضرت صادق (عليه السلام) در تفسير آيه 72 از سوره اسراء و من كان في هذه اعمى فهو في الأخرة اعمى واضل سبيلا يعنى كسى كه در اين دنيا نابينا است