مسأله 1300 - اگر براى لهو و خوش‌گذرانى به شكار رود، نمازش تمام است و چنانچه براى تهيه معاش به شكار رود، و همچنين اگر براى كسب و زياد كردن مال برود، نمازش شكسته است و روزه را نيز نبايد بگيرد.
مسأله 1301 - كسى كه براى معصيت سفر كرده، موقعى كه از سفر برمىگردد اگر توبه كرده، بايد نماز را شكسته بخواند. و اگر توبه نكرده، و در بازگشت فقط قصد عود به وطن را دارد نماز را بايد تمام بخواند، و احتياط مستحب آن است كه هم شكسته و هم تمام بخواند.
مسأله 1302 - شخصى كه از سفر معصيت برمىگردد، چنانچه انگيزه رجوعش مقصد مستقلى غير از رجوع به وطن باشد نماز او شكسته است.
مسأله 1303 - كسى كه سفر او سفر معصيت است، اگر در بين راه از قصد معصيت بر مىگردد، چنانچه باقى مانده راه هشت فرسخ باشد، يا چهار فرسخ باشد و بخواهد برود و برگردد، بايد نماز را شكسته بخواند.
مسأله 1304 - كسى كه براى معصيت سفر نكرده، اگر در بين راه قصد كند كه بقيه راه را براى معصيت برود، بايد نماز را تمام بخواند ولى نمازهائى را كه شكسته خوانده صحيح است.
شرط ششم: آن كه از صحرانشينهائى نباشد كه در بيابانها گردش مىكنند و هر جا آب و خوراك براى خود و حشمشان پيدا كنند مىمانند و بعد از چندى بجاى ديگر مىروند، و صحرانشينها در اين مسافرتها بايد نماز را تمام بخوانند.
مسأله 1305 - اگر يكى از صحرانشينها براى پيدا كردن منزل و چراگاه حيواناتشان سفر كند. چنانچه سفر او هشت فرسخ باشد، و چادر و اثاثيه او همراهش نباشد نمازش را شكسته بخواند.
مسأله 1306 - اگر صحرانشين براى زيارت يا حج يا تجارت و مانند اينها مسافرت كند، بايد نماز را شكسته بخواند.
شرط هفتم: آن كه شغل او مسافرت نباشد، بنابر اين شتردار و راننده و چوبدار