اشخاص را به احتمال اينكه از شيعيان هستند را بريدند، هر كس كه معروف به دوستدارى و دلبستگى به خاندان پيامبر صلى الله عليه واله بود زندانى شد، يا مالش به غارت رفت، يا خانه اش را ويران كردند، شدت فشار و تضييقات نسبت به شيعيان به حدى رسيد كه اتهام به دوستى على عليه السلام از اتهام به كفر و بى دينى بدتر شمرده مى شد و عواقب سخت ترى بدنبال داشت.
رفتار معاويه نسبت به شيعيان هر روز بيشتر مى شد، و اين وضع نسبت به اهل كوفه كه مركز شيعيان آن حضرت بشمار مى رفت از هر جا بدتر بود.
معاويه زياد بن ابيه را حاكم شهر كوفه و بصره نمود و او كه روزى در صف شيعيان امام على عليه السلام بود و آنان را به خوبى مى شناخت، آنان را در هر جا كه به ايشان دست مى يافت را گرفته و دستها و پاهايشان را قطع، يا از درختان خرما آويزان، و يا كور و نابينا مى ساخت.
زياد بن ابيه به جاى خود چند روزى سمرة بن جندب را حاكم بصره نمود، أو در اين مدت هشت هزار نفر را بقتل رسانيد، وطبرى از أبو سوار عدوى نقل مى كند كه مى گويد: سمرة در يك صبحگاه چهل و هفت نفر از بستگان مرا كه حافظ قرآن بودند را كشت (1).
اين امور مردم را به اهداف شوم بنى اميه ومخالفت آنان با مقدسات اسلامي هر چه بيشتر آشنا ساخت و زمينه ساز انقلاب خونين عاشورا گرديد.