پيامبر ريشهء آن، وعلى ساقهء آن و سوگند به خدا كه ما ميوه آن درختيم، هر كه به شاخه اى از شاخه هاي آن چنگ زند نجات يافته، و هر كه از آن تخلف ورزد در آتش سقوط مى كند.
آنگاه حضرت على عليه السلام از آخر جمعيت برخاست، در حالى كه رداء ايشان از پشت سرش كشيده مى شد، تا اينكه بالاى منبر كنار امام حسن عليه السلام قرار گرفت، و بين چشمهاى ايشان را بوسيد، و فرمود: اى پسر پيامبر حجتت را بر مردم ثابت كرده، و اطاعتت را واجب ساختى، پس واى بر كسى كه تو را مخالفت نمايد.
(15) خطبهء آن حضرت در فضيلت اهل بيت بعد از شهادت پدرش روايت شده: هنگامى كه أمير المؤمنين عليه السلام به شهادت رسيد، امام حسن عليه السلام بالاى منبر رفت و خواست سخنى بگويد، اما گريه ايشان را امان نداد، لحظاتى نشست آنگاه ايستاد و فرمود:
سپاس خدائى را سزاست كه در آغاز يگانه بود، و در ازل به خداوندى برترى يافت، به بزرگى و توانائى برتر گرديد، آغاز نمود آنچه را ايجاد كرد، و پديد آورد آنچه را كه خلق نمود، در حالى كه نمونه اى در گذشته از آنها وجود نداشت.